ερώ

(I)

(AM ἐρῶ, -άω, Α ιων. τ. ἐρέω)

μσν.- νεοελλ.

(συν. το μέσ.) ἐρῶμαι

1. αγαπώ, ερωτεύομαι («ἠράσθη τὴν κόρην»)

2. (το αρσ. και θηλ. τής μτχ. ως ουσ.) α) ο ερωμένος

ο αγαπητικός, ο εραστής

β) η ερωμένη

(για άτομα που έχουν εξωσυζυγικές, παράνομες σχέσεις) η αγαπητικιά

μσν.

(και το μέσ.) ερώμαι

επιθυμώ («ἐν τῷ Εὐφράτη ποταμῷ ἠράσθη κατοικῆσαι», Διγεν. Ακρ. || αρχ.-μσν. (για πράγματα) επιθυμώ, λαχταρώ κάτι («μεγάλης οὐκ ἐρῶ τυραννίδος», Αρχίλ.)

αρχ.

1. αγαπώ θερμά (άσχετα από τον έρωτα μεταξύ τών δύο φύλων) αφοσιώνομαι («δι’ ἀρετὴν φιλεῑσθαι μὲν ὑπo τῶν πολλῶν, ἐρᾱσθαι δὲ ὑπὸ τῶν φίλων», Πλούτ.)

2. είμαι ερωτευμένος με κάποιον (για σφοδρό έρωτα μεταξύ δύο φύλων) («οὐκ ἐρᾱ ἀδελφὸς ἀδελφῆς..., οὐδὲ πατὴρ θυγατρός», Ξεν.)

3. (με απαρμφ.) επιθυμώ να κάνω κάτι («θανεῑν ἐρᾱ», Σοφ.).

4. (το αρσ. μτχ. ενεστ. ως ουσ.) ὁ ἐρῶν

ο εραστής

5. (το αρσ. παθ. μτχ. ενεστ. ως ουσ.) ὁ ἐρωμένος

αυτός με τον οποίο έχει κάποιος ερωτικές σχέσεις.

[ΕΤΥΜΟΛ. βλ. λ. έραμαι].

————————

(II)

ἐρῶ, -άω (Α)

1. χύνω έξω

2. κάνω εμετό.

[ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. λ. εξερώ].

————————

(III)

ἐρῶ, -έω (ΑΜ

Α και ιων. και επικ. τ. ἐρέω)

χρησιμοποιείται ως μέλλων τών ρημάτων αγορεύω, λέγω, φημί.

[ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. λ. είρω (II)].